Nagłe zdarzenie
Pojęcie „nagłość” – pierwszy warunek uznania określonego zdarzenia za wypadek przy pracy – zostało ukształtowane przez orzecznictwo sądowe. Przełomowe znaczenie dla rozstrzygnięcia tej kwestii miał wyrok Trybunału Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 września 1958 r. (nr IR III 140/58). Przyjęto wówczas, że cechę „nagłości” ma zdarzenie, którego czas trwania nie przekracza jednej dniówki roboczej. Zdarzeniem nagłym jest więc zarówno trwający kilka sekund kontakt dłoni stolarza z piłą tarczową, jak i kilkugodzinne oddziaływanie na palacza kotłów centralnego ogrzewania tlenku węgla (czadu). „Nagłość” określa czas oddziaływania czynnika niebezpiecznego na organizm człowieka. Skutki tego oddziaływania mogą ujawnić się natychmiast lub dopiero po pewnym czasie – po kilku dniach, a nawet tygodniach. Przyjęty pogląd utrwalił się w orzecznictwie sądowym.
Nagłość zdarzenia
Upadek i uderzenie
Doznanie obrażeń w wyniku upadku i uderzenia o twarde przedmioty w miejscu pracy jest typowym przykładem „nagłego zdarzenia”, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy wypadkowej z 1968 r. (ustawa została uchylona)
Wyrok SN z 2 lutego 1977 r., III PRN 50/76, PiZS z 1978 r. nr 6, poz. 63
Mgła
Mgła na trasie nie jest zjawiskiem, które występuje nagle i w sposób zaskakujący użytkowników dróg. Przeszkodę tę można zawczasu dostrzec, a intensywność jej narasta na tyle stopniowo, by można było dostosować się do zmienionych warunków, w szczególności dostosować szybkość pojazdu do każdoczesnego stanu widoczności. Napotkanie przez kierowcę w czasie jazdy tego rodzaju przeszkody nie pozbawia go możliwości odpowiedniego zabezpieczenia się przed grożącym niebezpieczeństwem przez zmniejszenie szybkości, a nawet, w granicznym przypadku, zatrzymanie pojazdu. Skoro zaś kierowca ma możliwość zareagowania w określony sposób na grożące niebezpieczeństwo, to nieskorzystanie z tej możliwości urasta do naruszenia obowiązków, jakie ciążą na nim z mocy przepisów o ruchu pojazdów mechanicznych na drogach publicznych.
Nie można zatem podzielić wyrażonego w rewizji poglądu, że mgła stanowiła samodzielną i nie zależną od zachowania się kierowcy przyczyną wypadku. Słuszne jest natomiast stanowisko Sądu Wojewódzkiego, który dopatrzył się winy kierowcy i w konsekwencji obciążył pozwane przedsiębiorstwo odpowiedzialnością cywilną za skutki wypadku z mocy art. 24 dekretu o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym, jakiemu uległ powód konwojent pozwanego Przedsiębiorstwa, który w chwili wypadku znajdował się w kabinie kierowcy.
Wyrok SN z 18 stycznia 1965 r., IIPR 716/64, nie publikowany
Ustalenie przed sądem
Ustalenie przez Sąd, że zdarzenie nagłe, spowodowane przyczyną zewnętrzną, któremu pracownik uległ po przybyciu do zakładu pracy i wskutek którego zmarł, nastąpiło po zerwaniu związku z pracą, musi być oparte na dowodach pozwalających przyjąć taką hipotezę i nie może być dowolne.
Wyrok SN z 8 listopada 1994 r., II PRN 6/94, OSNAP z 1995 r. nr 10, poz. 122
Wręczenie pisma o wypowiedzeniu
Wręczenie pracownikowi pisma zawierającego oświadczenie zakładu pracy o wypowiedzeniu umowy o pracę nie stanowi nagłego zdarzenia wywołanego przyczyną zewnętrzną w rozumieniu art. 6 ustawy wypadkowej.
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 1976 r. – III PZP 2/76
Okres wystąpienia następstw chorobowych po wypadku
Nie jest wypadkiem przy pracy zdarzenie, którego następstwa chorobowe występują po okresie znacznie przekraczającym jedną dniówkę roboczą.
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1999 r. – IIUKN 523/99, OSNAP 2000/10/396.
Zdarzenie będące istotnym zewnętrznym czynnikiem wywołującym negatywną reakcję organizmu i stanowiące przyczynę wypadku przy pracy, posiada cechę nagłości tylko wtedy, gdy przebiega w czasie nie dłuższym niż trwanie dnia pracy.
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 1999 r. – II UKN 24/99, OSNAP 2000/18/697.
Najnowsze komentarze