Pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy.
Określenie przy jakich pracach, jaka odzież, obuwie i ochrony indywidualne jest regulowane w akcie wewnętrznym w danym zakładzie pracy w układzie zbiorowym pracy, w regulaminie pracy (art. 1041 § 1 pkt 1 K.p.) albo zarządzeniem wewnętrznym.
Kodeks pracy nie określa konkretnych stanowisk pracy ani grup zawodowych, które powinny być bezwzględnie wyposażone w odzież roboczą. Z przepisu jednak wyraźnie wynika, że istotne są warunki w jakich praca jest wykonywana.
Pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach, jeżeli:
- odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu bądź
- ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
Przy tworzeniu tabeli określających asortymenty i okresy użytkowania odzieży i obuwia uwzględnia się między innymi charakter i warunki pracy, przewidywany stopień brudzenia oraz niszczenia odzieży.
Na poziomie wewnątrzzakładowym pracodawca powinien uregulować, uwzględniając specyfikę prowadzonej działalności:
- rodzaj oraz asortyment odzieży i obuwia roboczego
- przewidywane okresy ich użytkowania
- zasady wydawania odzieży i obuwia podmiot zobowiązany do dokonania zakupu (pracodawca czy pracownik)
- ustalić zasady rozliczania.
Dostarczana pracownikowi odzież robocza powinna być zgodna z Polskimi Normami, posiadać odpowiednie właściwości użytkowe, jak również powinna być dostosowana do specyfiki pracy oraz cech fizycznych organizmu danego pracownika. Odzież robocza powinna być odpowiednio dopasowana dla konkretnego pracownika. Zapewniając odzież ochronną do ochrony pracownika przed zagrożeniami występującymi na stanowisku pracy, powinna ona spełniać wymagania jak dla środków ochrony indywidualnej. Odzież i obuwie robocze stanowią własność pracodawcy. Należy prowadzić ich ewidencję.
Dodatkowo w tabeli przydziału ujmuje się środki ochron indywidualnych. Te muszą być wydane w naturze. Ustalając środki ochrony indywidualnej pomocne będą ocena ryzyka zawodowego, regulacje resortowe i znajomość zapisów w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 z późn. zm.)
W myśl Art. 23711a Kodeksu pracy Pracodawca konsultuje z pracownikami lub ich przedstawicielami przydzielanie pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego.
W myśl art. 212 K.p. osoba kierująca pracownikami jest obowiązana dbać o sprawność środków ochrony indywidualnej oraz ich stosowanie zgodnie z przeznaczeniem, art. 211 K.p., podstawowym obowiązkiem pracownika jest przestrzeganie przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. W szczególności pracownik jest obowiązany stosować środki ochrony zbiorowej, a także używać przydzielonych środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z ich przeznaczeniem.
Pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. Nie dotyczy stanowisk, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi. Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny.
W przypadku braku możliwości zapewnienia prania należy pracownikowi wypłacić ekwiwalent za pranie. Więcej o zasadach naliczania, opodatkowania ekwiwalentów.
M_RP
Najnowsze komentarze